Opa un Oma wörn no burben trocken, dat de jungen Lühe mit ihre Blagen mähr Platz kreigen. Et löt sik auk olles goht an. Se harren un feine Wurnung kriergen, saugar un Gäste-Klo, weil sik dat güst sau geif.

Nu harren de jungen Lühe un ganze Koppel Frumslühe to Besök; man is jä schließlik un bierten niggelk. Osse de Koffee sik dann settet harre, göng wänner dat Pöötken lös. Wot un Mallör, dat güst to düsse Tiet dat Bad besettet was. Dat Dochter harret mit Beschlag belegt, un dat Wicht queimp nu ganz un gar nich inne Pötte.

Nu bleif nix änners urwer, osse up dat Gäste-Klo bi Oma un Opa uttowieken. Os Opa dat mitkreig, föllt em wier in, dat et doch in Lierben sau rächt mix ümmesüs gif. He halde sik ute Küaken un Unnertassen, liehr dr un Grössen up un stellde se up dat lütke Schäpken in denn Gäste-Klo. Ganz sau, osse he dat van fröher kennde, wenn me uppen Bahnhurwe maul mossede … un towwede af. – Jau, et löp sik düchtig an.

Wot was dat? – Een Fruminske suse in Kurree wier no unnern: Handtasken halen!

Osse Opa ant leste “Bilanz“ makede, was doch sau manche Grössen dortau kurmen, saugar un Markstücke was up denn Teller. Schiens was bi eene van de Frumslühe de Wohlstand utbruaken – odder et harre kein Grössen hat. Ower dat komme nu nich mähr uppe Riege kriegen, weil sik keiner miaket harre, wecke denn meesten Koffee schlöhet häf.

von Wilhelm Dietzel