De nigge Hout!

Os se in‘t Schinkelbad kwaimen, fröig eener: “Na, heute ohne Hut?“ – Et was maul wier Dönnerdag. Dann föhrden se immer no Ossenbrügge int Warmbad. Dat däh ihre aulen Rheumaknuaken gout. Dor wörn immer de sülwigen Lüe; man kennde sick, grüßede sick un küede miteenänner.

Willem was immer toerste in de Schwemm-Halle un stüürde dann auk forts up de Düsen to, saubaule man eene frie wörd. Un ‘n biertken läter, wenn Guste dann kwaimp, schwömm et auk butts dorhenn un löit sick van den warmen Waaterstrauhl den Puckel massieren. Em duhrde dat Uttrecken un Affspöilen immer so´n biertken länger, et harr jä mähr Kladusen anne os Willem. Auk dütmaul was et nich änners.

Os Guste nu in‘t Bad kwaimp un nau de Düsen peilde, traude et siene Augen nich. Wott was dat for‘n Käärl, de dor mit de beeden Frumslüe rümmejacksterde? De krieskeden un jucheden jä! Wort hann de‘n Spooß! Un auk de ännern Lüe dor an´n Rande kaiken sau philisterig dorhenn un gnittkeden sick eenen. De wecke schürrköppeden. Antleste prusseden un lacheden se olle miteenänner.

Un Willem wunnerde sick, dat de vandage olle sau fründlick un nett to em wörn. He kaik ümme sick to, lachede mit, un wüsse nich, worümme.

Guste reif sick de Augen un pinkäugelde. Saich et richtig? – Ick bin doch nich splienig, odder seeh ich oh witte Müüse? – Nei, nei, dat giff et doch nich – dat draff doch nich woohr sien! De jackeligge Käärl dor, dat is jä – Minskenkinners – dat is jä Willem! – Wott ritt den dann? – Is he nu mall wuorden? – Guste föllen baule de Augen ut‘n Koppe. Kinnerslüe, is de mit de Mäse van Strierke? Et was ganz verdattert, kreig‘n Kopp os‘n Amboß, röip em wott to un gampelde mit de Aames in de Luft rümme. Ower de aule Dunsepuckel hörde un saig nicks. Nu wörd et ower pick. Ick mott d´r hen, süß driewet de no Spijöik mit em. Äsuowerkopps böß et ut‘n Waater un stürkede an‘n Rande langes no gin Ende up Willem to. Dau kaik he endlick up. Os et sick dann egelwegg mit de Hand up den Kopp tippede, föllt bie Willem de Grössen – un nich blauts de Grössen.

He naimp sienen niggen Hout van‘n Koppe um schmeit ‘ne in‘n haugen Bogen in de bütersten Ecke. Un olle kaiken dorhen, wor sick düt plasseerlicke Theater affspiälde un lacheden sau ut Sellskup mit. Nien Minske ower auk harr Willem ‘n Wink gieben. He was saugar no up de beedcn Frumslüe togauhn, de dor an de Düsen rümmehanteerden un harr froggt, off he helpen konn. Nei, et was dankenswärt. De wolln blauts ihr Lachen dormit vobiärgen, un se mochten em dat mi den Hout nich seggen. Eene siär nauhiär: “Wi dachten, villichte häff he dor‘n Verband unner!“ – Wott häwwet de sick woll eenen in Füstken lachet, os se dor´n Käärl mit Hout schwemmen saigen!

“Nu segg es, Willem“, fröig Guste, “wau konns Du aule Daumelääs blauts ‘n Hout upsetten?“

“Ganz eenfach“, vokloorde he em. “De Kabienen to‘n Ümmeklären wörn olle besett ‘an de Siete wor ick mien Schapp harre. Ick moßte ümmeto up gintsiet, un dann wier trügge-ut mit miene vierle Kladusen: Unnerbüxen un Huasensocken, Hiämd un Pullower, de schwooren Winterschouh, de dicken Unnewiärsjoppen un de Badetasken. Dat was jä ‘n grauten Hümpel, ick konn et baule nich olle driägen Dau stülpede ick kotterhand mienen niggen Seppelhout up de Bademüssen. Den woll ick doch auk nich butts sau voknuffeln. Süh, un dann vogeit ick, den wier afftosetten. Dor göng ick spatsk mit unner de Dusche un auk dann ganz gräg in‘t Waater. Ja, un dann kwaims du!“

“Jau, dann kwaimp ick. Dat was ower auk ‘n Beld: Badebüxen mit Hout! Ick häwwe lange nich mähr sau lachet“, siär Guste, “wott saig dat verdöiwelt ut!“ – Un de nigge Hout? – De häff dat olle gout uowerstauhn!

von Luise Schäfer