Dat malle Piärd

Nu kwaimen se ower wott tomaute. – Dat Max nu Malessen kreig mit sienen rechten Ächterhouf, dat makede Drosten doch mächtig Koppiene. Wott dähn se mit´n Piärd, wott d´r lahmed? Se löiten den Veehdoktor kuomen, harrn em auk oll bie Zur Heiden Heinrich ´n Spezialiesen maken lauten. Un dat harr gar nicks brocht. Up´n Lande dat göng jä olle no, ower dat Pflasterloupen vor´n Bäckerwagen, dat wörd em doch mächtig suur.
Wott nu? Een änner Piärd moßte hiär – un Max kwaimp no den Piärhändler Megger in Damme. Wott dann mit em wörd, dat laig in Gottes Hand.
Eenes Daages kreigen Drosten maul Bescheed, bie Geliägenheet doch jüst ierben bie Schüßlers Ernst in Vörden intokieken. „Na“, mende Hiärm, „wott mag de woll von us wülln? Dat schall mi doch lüssen. Dor föhr ick tooken Wiäken saubutts hen.“
Un nu stönnen sick de beeden Griesköppe giegenuower, Drosten Hiärm un Schüßlers Ernst. De schmüsterde un nusselde sick olle wott in `n Boort. – „Nu scholl he doch man mit de Süwweln ut`n Sacke kuomen, de aule Wiesepint!“
Doch de schlurr-hackede ´n bierten tüselig aff int Huus, un kwaimp auk forts wier rut mit so´n henniget Radio unnern Arme. Dat lange Kabel löit he schlüren. „Sau, Hiärm, nu kumm olle man achter mi an!“ „Wor will he dann blauts mit mi hen?“ – Un dann … dann bleif em doch baule de Verstand stauhn. „Minskenkinners, Max! Use Max, nei, sauwott! Dat ick di no maul wier to seehn kreig, dor harr ick sauliäwedaage nich mit riaket.“ Un de makede auk graute Augen un föng forts an to ronsken. He fröwwede sick un löit sick dat Klöppken gäden gefallen.
Un nu kwaimp et: Zack, drücket Ernst up´en Knaup, un de Dudelkassen fäng an to spiälen. „Wott schall dat dann?“, dachte Hiärm. Dat scholl he butts gewahr wäden. Os Max de Musik hört, spitzet he de Ohren un wäd ganz grääg. He dregget sick olle man in´e Runde un fäng an to danzen. Donnerlittken! Häff me´ sauwott oll beliewet – een Piärd wott d´r danzet, sau richtig nau Musik? Hiärm maket Augen os Pingelpötte un krigg dat Muulwiärks baule nich wier tohaupe.
„Nu segg mi es Ernst, wau häs du em dat blauts biebrocht?“ „Och“, siär de ganz vigeliensk: „dat konn he oll, os he no us henkwaimp.“ „Wott seggs du dor, dat konn he oll? Dor will ick ower mähr van wierten.“ Un dann göng et ant Naufössken.
Nu wörn se ower doch olle platt. Max harr oll biätere Tieten seehn os Meßföhren un vor´n Bäckerwagen loupen. He was maul ´n ganz wackeret Zirkuspiärd wiän, un danzet harr he, richtig nau Musik. Dat was wott änners os Ploug un Wagen teehn. Söcks wott harr he dau nich näudig hat. Sien Hääre löip nich in Holskestieweln. De göng in Frack un Zylinder un harr witte Hansken anne.
Ower wau dat sau is, Piäre kuomet jä nich in Rente, wenn se ault wäärd, häuchstens in´n Piärhimmel. Max harr no maul Glücke hat.
Off em düt daumauls no woll in´n Koppe spockte, os he an´n Dagg vor Erntedankfest, bie us in´e Kiärken schmußken kwaimp, un den Oltor, de Kanzel un de Üörgel saig? Jä, wecke weet oll, wott in so´n grauten Piärkopp vorgeeht?!
Un ick harr nu to un to gäden wüßt, wott Max woll maket harre, wenn use daumaulige Kantor Klimmt, de Pappe van usen Bundesverkehrsminister, an`e Üörgel siäten harre to spiälen? Wenn he viellichte jüst: „Nun danket alle Gott“, spiält harre!!!

von Luise Schäfer