Gähd rüssede. He woll mitte Mammen lösföden un inkaupen. Osse he mit Auto voföhrde un Mammen güst instiegen woll queimp ihr de Nauberske int Gehege un siehr ganz spitzk: „Rentner mosse man sien, de maket oh wier un Utflug.“ Sau steiken se sik manges wecke an, vostönnen sik goht inne Nauberskup un hörden sautoseggen to denn Schlag Lühe, de sik auk ihren Spohs maul sülben maket.

Nu bait de Mammen ower gawwe ümme un vokloorde ihr, dat se graut inkaupen wollen. Oh, dann schollen se ower denn Schien graut genog mitniermen un ihr auk man wot Passiges mitbringen, mende de Nauberske, se harre Grötte achtendattig.

Dat harre kein Dauben hört. Gähd schmüsterde man sau vo sik henn un urwerhier unnerwächens mitte Mammen, wau se sik dann nu wohl for un paar Mark un Spohs maken konnen. In denn neigsten Manufakturladen wört un Schlüpfer koft, sön Slip, hett dat jä vandage. Fein mit luter rosa Röskes. De Kaupmann, denn se vokloort harren, dat se sik un Spohs domit maken wollen, packede ihr dat Dinges dann auk ganz ballüsig in mit un grautet Stücke Papp dr‘unner un in Geschenkpapier mit Schlöfken.

Osse se nu nich mit lierge Hänne trüggequeimen, woll sik de Nauberske ower doch wünnern, un se mosse Gähd un de Mammen vospriaken, dat se dat Mitbringsel eeste aumes utpackede, wenn auk sien Kädel wier anne Hütten was. Ower wecke Frumminske hölt dat oll ut, niggelk sin wie doch olle, un sau göng et auk der Naubersken, se mosse dr inkieken. „Juchhuu“ göng et wänner an Telefon, „un besten Dank“, et häf sik schüddelt vo lachen.

Kik, sau häf nu un Minske vo weniger osse fief Mark immer wier Spohs hat un de ännern mit. Auk immer dann, wenn se en frögen, of et immer noch Grötte achtendattig sien müsse.

von Wilhelm Dietzel