Et is oll lange Tiet hier, osse de Lühe olle noch sau eenfach wäg lieweden, giegenurwer vandage. In de aulen Hüser was auk nich sowwel Platz. Un Kamen to schlaupen, un Kinnerkamen. De beste Sturben wört man ganz spursam bruket, blauts sönndages, bi Fiehrdage un wenn Besök queimp. Ollderdingest auk, wenn Mammen maul de Näggesken harre. Süs höllen de Lühe sik inne Hauptsake in ihre „Rutkeküaken“ up, wo sik sautoseggen dat Lierben afspierlde.

Radio un Fernsehen geif et noch nich. De eesten Radios queimen daumauls up un stönnen mestens inne Wätshüser. Daumauls däh noch de „Quaterkop“ gohe Denste, dat was dat Grammophon mit denn Drägger. Wenn de Pappen maul wot Nigges ut‘n Radio höeren woll, göng he int Wätshus, wohr meestens inne Gaststurben sön Dinges togange wöhr.

Auk bi us Kinner seig et ganz änners ut osse vandage. Et geif nich söcke Biage van Spierlsaken. Dorümme wört un masse auk sülwest maket. Dat wie dohrbi auk un masse Spohs harren, kürnt gi mi gläuben.

In Hiawste, wenn Tüwwelken- un Runkeltiet was, wörten wi fliedig. Et wört jä aumes auk oll ehr düster un dann de passigge Geliergenheet, ut ne dicke Runkeln maul wiehr Röibenköppe to maken. Runkeln geif et jä baule urweroll, weil de mesten Lühe auk olle Vehtüges harren.

Hier wört nu van de Runkeln burben un Deckel afschniehen un dat Dinges van binnen uthürlt. Fo de Augen, Niersen un Mund Löcker inschniehen. Van binnen achter queimp dann un rosa Löskeblatt ut‘n Schoolheft (wot eenen dann de neigesten Dage inne Scholle schierlde). Mit sön Kerzenstümmel wört olles belüchtet un in Düstern keik eenen dann sön Gespenst innemöite.

Nu göng et af, inne Nauberskup, de Lühe, un vo ollen ännere Kinner bange maken. Achtert Küakenfenster wört kloppet, dorbi huult un de Röibenköpe up un dahle danzen lauten, bät van binnen inne eener mit us schöllt. Dann göng et af norn neigesten Hus. Bi eene Familge geif et auk maul un grautenSpektakel. De Kinner harren sik sau voschrocken un schräggeden Mord un Brand. Mamme un Oma schöllen un ganze Tummen vull. Osse wi us noch urwer denn Spektakel ammeseerden queimp us de Aule upt Matt. He was urwer de Diale schlierken un queimp nu mit Fuaken un Stallüchten achter us an. Wohr nu hän? Et was stockstakendüster. Us bleif blauts, toun Gouden in. Strautenlüchter un Lüchter anne Hüser geif et nich. Blauts dat bierten Helligkeet, wot achtere Gadinen hier queimp, un dat was baule nix.

De Himmel was vohangen, kein Maund un keine Städen to sehn un kott vodem harret auk noch un dicket Schuhr rienget. Use Pech was nu, dat de Lühe oll Tüwwelken- un Runkelkuhlens utschmierten harren, wohr sik Waater inne sammelt harre un in düsse Schmötke suseden wi van burben rin. Nu ower blauts wäg un dwas de dühr, weil de Aule us immer noch mitte Fuaken un Stallüchten uppen Felle was.

Fo düsse „Saison“ wörn us de Grillen mit dat Röibengespens nu ratz vogaun. Osse ik no Hus queimp, häf mi eeste keine kennt, ik mot utsehn häbben osse de Leibhaftigge up Urlaub. Dat mi use Pappe doruphän van achtern un passigget Leed voflötet häf, vostönt sik egentlik van sülwest. Auk bi mine Kumpels ute Nauberskup, de dor olle mit urwerut wörn, häf de Musik dat sülwige Leed spierlt.

Dütmaul wörn wi sülwest dat „GESPENST“!

von Wilhelm Dietzel