Steckröiben mit Schwienekläunkes

Wott was dat doch auk for‘n Toustand! Immer datsülwige:

Opa woll ‘n Krimi seehn up SAT 1 un Qma woll “Dingsda“ kieken up ARD. Se konnen sick nich eenig wäden. Jä, no, Oma gaif nau, “Kommissar Rex“ was jä auk nich schlecht. “Ower töif man, glieks is jä wier teggen Minuten Werbung, un dann kann ick Dingsda kieken“, gnittkede se. Un sau kwaimp jedder to sien Recht, olle Niäsenlängte teggen Minuten “Dingsda“.

Un jüst os Opa maul wier ümmeschaltede, harr Oma ‘n klouken Infall: “Oh, ick kann jä woll den Gemöispott for muarn oll upkriegen, dann wäd de bieto gar; wi müet muarn doch no Elli‘s Geburtstag, dann wäd us de Tiet sauwiesau knapp.“ Et scholl Steckröiben mit Schwienekläunkes gieben, un de mossen jä gout lange kuaken.

De Steckröiben harr se oll affkuaket un uppen Dürschlag kippet. Un nu kwaimen de Schwienekläunkes in‘n Pott un dree Mettwöste. Dat durde jä nu ne Tiet bett dat anföng to kuaken. Se göng wier saulange no Opa in‘n Stuoben. Vorsichtshalwer siär se to em: “Help mi denken, dat ick nau‘n Pott kieken mott!“ Opa luurde gar nich. He kaik stief in de Flimmerkissen, gar to spannend was de Krimi, Rex was wiäge!

Immer wenn Oma maul wier in de Küöken löip, gnüörterde Opa:“Wott häs du dann oll wier uppen Balge?“ Un Oma woll auk “Dingsda“ nich vopassen.

Aumes göng Opa immer tietig int Bedde. Os de Krimi to Ende was, föng he oll an to rüssen. Mitmaul laamede he ut de Küöken: “Brand, Brand!“ Wott kwaimp Oma röikelause in de Pusken! Se böß up un spockte no de Küöken. “Uguttugut, wott‘n gräsigen Rüöke un olles vuller Qualm!“ Un Opa bölkede luuthals: “Du aule Daumelääs, wor häs du blauts diene Gedanken?“ “Nu mak man nich so’n Gedrüüß!“ jibbelde Oma dortüsken. “Du häs mi jä auk nich denken holpen!“ Wott nu? Erstmaul de Düren löss un no buten henn! Deep düroohmen! Un Opa stönd dor to hooßen un to huaken. Dann wier rin, Oohm anhaulen, Fensters löss! Wier rut, deep düroohmen! Un Opa was immer no ant höißken. Un he prüödelde fürweshenn: “Den Gemöispott mitsamt de Schwienekläunkes schmiet man butts in de Mülltunnen!“ “Du unwiese Kärl! Den kriege ick no genoug wier reggen; wenn ick olle Pötte wegschmieten woll, de mi anbrennt, harrn wi oll lange keine mähr in‘n Schappe.“

De jungen Lüe van buoben kwaimen auk oll runner bassen un peilden ümme de Ecke: “Wott ruck dat hier putzig, wott is hier löss?“ “Och wieders nix“, siär Oma, “us sind blauts ‘n paar Schwienekläunkes anbrennt.“ Mit so‘n fienet Grinsen tröcken de wier aff.

Os de dickste Qualm afftuogen was, makede Opa olle Fensters wier to un göng int Bedde. Un Oma schmait se olle wier löss.

Oh düsse Rüöke ower auk! – “Jau, dat is et“, schaut et ihr mitenns dür‘n Sinn: “de Filter in de Dunstabzugs­hauben!“ Mit ‘n dullen Koppe sturrde se no‘n Elektrohärd: Rut dormit,no buten henn! N‘ niggen Filter hiär! Un nu man up vulle Pulle! Un dann göng se no jüst ierben int Bad un haalde dat Parfümdeo. “Fantastisch duftend, lang anhaltend“ stönd dor uppe. Dat schall jä woll helpen, den gräsigen Rüöke wegtokriegen.

“Gottsiedank“, siär Oma sau halfluut to sick sülben, “sauwiet bin ick erste!“ un kaik no jüst ierben in de Kaamen. Opa roggde sick nich mähr, he schlöip un schnuarkede oll un dromde sicher van Steckröiben mit Schwienekläunkes!!! Nu makede se olle Fernsters un Dürens wier to un kuakede sick ‘ne Tasse Tee. Schlau­pen konn se sauwiesau nich. Dann liär se ‘ne CD up un schmüsterde: “Superhitparade der Romantik“, dat is jüst dat Richtige for mienen wunnerlicken Toustand! Un nu rin in‘n Sessel, Beene hauch, Augen to un‘n paar Minuten de Welt vogierten!

Un muarn giff dat Steckroiben in witte Soße. Dat is maul wott änners !!!

von Luise Schäfer