De Männergesangsverein in Engter fiede jedes Johr in Winter sien Sängerfest. Mit‘n Konzert föng de Aumend an, dann geiben de Sänger ihre Kürn tou‘n Besten; donau wör Ball. Un ik woll do gäden hen. 15 odder 16 Johr wör ik daumauls, sau genau weit ik dat nich mähr. Ower dat geif jä Probleme. Miene Öllern dachten sik immer wot ut, worümme ik do nich hen konn odder brukede. De leste Grund wör dann de Bedenken van use Mama: “Du häs jä gar keinen Mantel. Un mit dienen aulen, ut de Wehrmachtsdiaken, kanns du do nich hen.“ Düt mosse jä woll mit‘n Düwel tougaun, wenn mi dotou nich no wot inföllt. Un richtig, tohaupe mit mien Süster Else kreig ik dat hen. Ik drowe Elses Mantel den Aumend antein. Do konn use Mama jä nu nich wot giegen häbben. – Nu har ik dat sauwiet, no‘n Konzert drowe ik dann hen. “Un dann kumms du butz wier no Hus“, miskede sik Papa do auk no in.
Nu was düsse Sauterdag kurm. Dat Sängerfest wör ansettet. Oh, wot wör dat doch un griesen Dag. Immer wier föng et an to riangen, sau dat me baule keinen Rüen rutlauten mogge.
Ower aumes, os ik dann mit Rad no Engter no‘n Bei der Becken föhrde, har ik un masse Glücke. Ik kweimp de dröüge hen. De Koten fo dat Konzert konn man oll in Vorrut kaupen, de har ik inne Tasken un no un paar Grössen. Dat was ower wot, ik alleine no‘n Feste auhne Upsicht. Dat Konzert häw mi dann auk gout gefallen, dat weit ik woll no. Un bitou har ik mi in‘n Kopp settet, dat ik woll no einmaul danzen woll nauhier. Ower ik har jä gar kein Geld bi mi, dat ik mi un Danzband kaupen konn.
Do stönd ik nu anne Kasse, packede immer wier deip in miene Manteltasken un tellde miene Grössen. Ower do woll nich mähr rutkurm os 45 Pennige. Ein Danzband kossede ower eene Mark. Tichlers Schorse seit anne Kasse tou‘n kassieren. Dat was, os wenn de miene Gedanke läden konn. He wünk mi do naiger hen, tellde den Rest Grössens dobi un ik har een Danzband. Mit dat Danzen durde et ower no wot. De Stöuhle mossen irste olle wegrummt wäden. Un de Musikanten löuten sik auk un masse Tied, bet de sau inne Pusken kweimen. Dau beit mi oll mien Gewirten. Ik scholl jä auk saufort wierkurm. Düt durde mi olle to lange. Un dann, wer scholl mi auk woll butz tou‘n irsten Danz upföddern? Nei, do konn ik nu würklich nich up töüben.
Ik makede mi, of ik woll odder nich up‘n Weg no Hus. Et riangede, wot de man sau runner woll. Ik trait onnik inne Kien, weil et mi jä auk oll so‘n bierten late woden wör, un düsse Diskussion: „worümme“ de woll ik ut‘n Wiage gauhn.
De Strauden wörn daumauls schlecht. Knollstrauden, anne Siete luter Schlaglöcker, de nu auk no vuller Water stönnen un inne Midde son holperigen Kamm, dor wör et dann wenigstens dröuge. Un uarwer düssen Kamm föhrde ik, auhne Lecht. Dat bugsterde gout. Ower ik jagde olle man. Un ungefähr bi‘n Rewwer in‘n Huxelore, do kweimp mi doch un Minske inne Möute auk auhne Lecht, de woll güst sau dachte un güst sau jagde os ik. Dau was et oll passerd: “ein Frontalzusammenstoß“. Pottstakendüster, ik konn nich seihn wer dat wör, de laig jä auk unnern in‘n Waterpoule. Seggen dä de nix. Ik ower auk nich. Ik neimp mien Rad bie‘n Kopp, föhrden konn ik do nich mähr up, un schöuf no Hus. Den Früömden göng et nich biarter, de mosse auk schuben. Van mien Mantel was auk ne de Tasken afrett. “Wott hier olle woll nau kump“, dat wörn sau miene Gedanken in den dicken Riangen. Ower dat mosse de man up an. Mama kreig dat mit den Mantel sau hen, dat Papa do nix van mitkreig. De bekeik sik dat vobogede Rad un vogeit dorbi uppe Uhr to kieken un kweimp do nich achter, dat ik mi ännerthalf Stunde volatet har.
Nu woll ik woll gäden wierten, wer mi do daumauls in‘n Huxelore inne Koden jagd is. –
“Is dat einer van ju wiern?“
von Marga Finke